Φιλοαστρία: Η Πανσέληνος στην Παρθένο & η Κλωθώ

Η Πανσέληνος στην Παρθένο σχετίζεται με την Κλωθώ που φτιάχνει τη γραμμή της ζωής για κάθε άτομο. Ο χορός της Παρθένου με και χωρίς ανθρώπινες επαφές έχει φτάσει στην άνθισή του. Είναι το κέντρο ενός μεγάλου ιστού, που επεκτείνεται ολόγυρά της με δεσμούς με όλους τους ανθρώπους με τους οποίους σχετίζεται -και με τους οποίους ωστόσο δε σχετίζεται. Νοιάζεται γι' αυτούς, αλλά δεν υπάγεται ποτέ σ' αυτούς. Οι άλλοι στρέφονται σε αυτή για βοήθεια, και εκείνη τους την παρέχει με φροντίδα και προσοχή, εξασφαλίζοντας ότι θα πάρουν αυτό που πρέπει και δίκαια.

Ο ιστός δεν έχει να κάνει μόνο με συναισθηματική επαφή. Είναι διασυνδεόμενη εργασία και υπηρεσία. Η εργασία αποτελεί διαχρονικά καταφύγιο για την Παρθένο, και η Υπηρεσία είναι το θαύμα στο οποίο ανθίζει τώρα με την Πανσέληνο. Έρχεται να κατανοήσει πλήρως την αληθινή υπηρεσία, και δεν υπολογίζει το καλό που προσφέρεται, αλλά δίνει με χρήσιμο τρόπο στο δικό της ρυθμό -επειδή έχει και μπορεί και δίνει. Αυτό γίνεται ταπεινά και με διαύγεια που στρέφεται στο μέλλον. Κατανοεί ότι δίνει με ανοιχτά χέρια και καρδιά, κι ότι δεν περιμένει ανταπόδοση -εκτός από τη γνώση ότι μια δουλειά έγινε καλά. Γνωρίζει ότι όλο αυτό δεν χρειάζεται να είναι προσωπικό, αλλά πρέπει να γίνεται με μια δόση αγάπης.

Η Κλωθώ έχει εξελιχθεί πολύ απ' τον καιρό που ήταν η κόρη που ήθελε να είναι μόνη. Έχει μάθει την ιερότητα του ιστού των υποχρεώσεων. Σήμερα, είναι της μόδας να κάνουμε ο,τι μπορούμε για να μην έχουμε υποχρεώσεις απέναντι σε κανένα, -μια κατάσταση που οι πρόγονοί μας θα θεωρούσαν απίστευτη. Το δίκτυο υποχρεώσεων μεταξύ των ανρθώπων στο παρελθόν ήταν αυτό που τους συγκρατούσε όταν όλα κατέρρεαν. Ένας άνθρωπος θα χρωστούσε σε άλλους, και άλλοι όφειλαν στον ίδιο, κι αυτό δεν ήταν χρέος, αλλά πλούτος. Έξι άνθρωποι που δουλεύουν ξεχωριστά δεν καταφέρνουν όσα μπορούν έξι άνθρωποι που εργάζονται μαζί. Αυτό είναι και το μάθημα της μοναχικής Παρθένου.

Ως η πρώτη από τις Μοίρες, η Κλωθώ σχετίζεται με τη γέννηση και τη ζωή. Παρόλο που η Παρθένος είναι πάντα παρθένα, η ίδια ξεγεννά τα παιδιά των άλλων και αναλαμβάνει την ανατροφή τους, βοηθώντας τα στη ζωή. Μ' αυτό τον τρόπο, έχει πολλά παιδιά, αλλά δεν οικειοποιείται κανένα, ενώ αυτά την έχουν ως μέντορα, μια κλασική σχέση τύπου Παρθένου. Σ' αυτό το σημείο, η Παρθένος συνειδητοποιεί τη μεγάλη δεξιοτεχνία που έχει αποκτήσει. Καταλαβαίνει ότι μοιάζει με αυτούς που την περίοδο της μαθητείας της υπηρετούσε η ίδια, καθώς τώρα οι άνθρωποι έρχονται στην ίδια όπως εκείνη κάποτε πήγαινε σ' αυτούς.

Το έργο-δίκτυο φτιάχνεται με δεσμούς που δημιουργούνται γιατί οι άνθρωποι την έχουν παρατηρήσει και την εμπιστεύονται λόγω ιστορικού. Η Παρθένος βρίσκεται σε μια θέση επιρροής πια. Η εμπειρία της ως κυρίας του σπιτιού της έχει μάθει πώς να λέει λόγια αυτοβελτίωσης που μπορούν πραγματικά να αγγίξουν τους ανθρώπους.

Αν υπάρχει ένας πειρασμός τώρα, είναι να χειριστεί τους ανθρώπους μέσω του ιστού της προκειμένου να τους κάνει να βελτιωθούν. Και ενίοτε υποκύπτει σ' αυτό τον πειρασμό, αφού θα ήταν τόσο ωραίο να τους δει να βιώνουν το δυναμικό τους. Έτσι, δε δίνει τόσο βάση στο ότι εκείνοι δεν είναι έτοιμοι και τους πιέζει. Ως αποτέλεσμα, με πικρία συμπεραίνει πως η αποτυχία τους έχει γίνει δική της.

Τα νήματα του ιστού συγκρατούν τους ανθρώπους μαζί, ωστόσο, το τράβηγμα της κλωστής πρέπει να είναι καίριο και ελαφρύ, αλλιώς όλοι υποφέρουν. Αυτή η κατάσταση είναι το αντίθετο της μοναχικότητας ή της μοναξιάς, και πάλι όμως μέσα σε όλα, αυτή διατηρεί έναν ελάχιστο βαθμό διανοητικής ιδιωτικότητας.

Στην Πανσέληνο της Κλωθούς, μετράμε το δίκτυο των υποχρεώσεών μας. Σε ποιον χρωστάμε, ποιος μας χρωστάει, και πώς νιώθουμε για αυτές τις υποχρεώσεις; Ποιος θα είναι εκεί για μας, αν κάτι πάει στραβά; Εξετάζουμε ακόμα τη στάση μας ως προς την υπηρεσία, και το κατά πόσο προσφέρουμε με όλη μας την καρδιά.

Είναι καλή στιγμή να προσφέρουμε υπηρεσία σε άλλους, ιδίως σε μικρούς οργανισμούς που βοηθάνε τους ανθρώπους να επιβιώσουν και να είναι ανεξάρτητοι ή λειτουργικοί στη ζωή τους.