(αφορά στο ζώδιο του Αιγόκερου, όψεις Ήλιου/Κρόνου και σε κρόνιες διελεύσεις)
Γήινη θεότητα, ο Κρόνος είναι παιδί της Γαίας και του Ουρανού. Ο τελευταίος δυσαρεστημένος από την όψη των παιδιών του (ο κλασικός τύπος που δε θέλει να γίνει πατέρας, αποφεύγει τους περιορισμούς της γήινης πραγματικότητας ή ο ιδεαλιστής για τον οποίο στην πράξη τίποτα δεν είναι αρκετά καλό, όσο στη θεωρία), τα στέλνει στον Τάρταρο, τόπο βασανιστηρίων στα έγκατα της γης ή, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, τα σπρώχνει πίσω στην κοιλιά της Γαίας (στην εξορία του ασυνείδητου στερώντας τους οποιαδήποτε έκφραση).
Τα παιδιά αποφασίζουν να επιτεθούν με τη βοήθεια της μητέρας Γαίας, η οποία οπλίζει τον μικρότερο από τα εφτά και ιδιαίτερα υπεύθυνο Κρόνο, με ένα δρεπάνι (σύμβολο της Σελήνης και της θηλυκής δύναμης). Με αυτό ο Κρόνος κόβει τα γεννητικά όργανα του Ουρανού (εξού και το άφυλο της χαρακτηριστικής υδροχοΐστικης συμπεριφοράς) και τα ρίχνει στη θάλασσα. Από το αίμα του γεννιούνται οι Ερινύες (μια πρώιμη απόπειρα εξήγησης των σεξουαλικών τύψεων) και από τον παφλασμό των οργάνων και τον αφρό της θάλασσας αναδύεται η Αφροδίτη (η αρμονία και η ισορροπία που μπορεί να προκύψει μετά τη σύγκρουση του παλιού με το καινούριο, των δυνάμεων της συντήρησης με αυτές της αλλαγής).
Έτσι, ο παλιός βασιλιάς πεθαίνει και ο νέος βασιλιάς γεννιέται. Μεγαλώνοντας, ωστόσο, ο βασιλιάς Κρόνος γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον της θέσης του, αντιμετωπίζει την πιθανή απειλή τρώγοντας τα παιδιά του. Και μοιραία η ιστορία επαναλαμβάνεται, με την επανάσταση του Δία, ο οποίος έχει γλιτώσει τη μοίρα των αδελφών του, υπό την προστασία της μητέρας του Ρέας και την φροντίδα της Αμάλθειας (της κατσίκας-νύμφης, άλλο ένα σύμβολο του Κρόνου, αυτή την φορά θετικό).
Ένας μύθος είναι κάτι που δε συνέβη ποτέ και ταυτόχρονα κάτι που με κάποιο τρόπο συμβαίνει πάντα. Ψυχολογικά, ο Κρόνος ευνουχίζει τον Ουρανό, κάθε φορά που οι δυνάμεις της αντίστασης και της συντήρησης, τα κοινωνικά πρέπει, η γήινη πραγματικότητα κόβουν τη φόρα των δυνάμεων της αλλαγής, των ανοιχτών ενδεχομένων, της ατομικότητας και της ανεδαφικής σκέψης.
Το δίπολο γιου-πατέρα είναι ένα από τα κυρίαρχα μοτίβα του Αιγόκερου, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ορισμός του πατέρα εδώ δεν περιορίζεται στο πραγματικό πρόσωπο, αλλά μπορεί να είναι η αυστηρή ηθική του υπερεγώ μέσα μας, ή οι θεσμοί και οι αρχές της κοινωνίας. Οι αυστηροί κανόνες της ζωής έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες, όπως ο πατέρας συγκρούεται με το γιο και το ψάρι με την κατσίκα -ο Αιγόκερως είναι μια σύνθεση των δύο. Η ηθική και η ντροπή, ο νόμος και η επανάσταση είναι οι αντιφάσεις του. Ο γιος πρέπει να δεχθεί την τιμωρία του πατέρα, για να ανακαλύψει ότι αυτός στην πραγματικότητα είναι μέσα του. Και ο πατέρας πρέπει να αντιμετωπίσει την επανάσταση του γιου, για να δει ότι δεν είναι παρά το δικό του νεανικό πνεύμα που νόμιζε ότι είχε αφήσει πίσω του στο παρελθόν.
Με κάποιο τρόπο, ο Αιγόκερως συνήθως βιώνει από νωρίς μια στέρηση στην πραγματική σχέση με τον πατέρα, κι έτσι, πρέπει να αναζητήσει αυτή την ενότητα γιου-πατέρα μέσα του σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Και σε όλη του τη ζωή φαίνεται πως το πεπρωμένο του τον οδηγεί σε έναν κύκλο, όπου βιώνει αυτή τη δυαδικότητα μέσα του.
Ίσως, η ζητούμενη ενότητα έχει να κάνει ακριβώς με την αποδοχή των ορίων και των αντιφάσεων. Είναι η συνειδητοποίηση και η αντιμετώπιση των πραγμάτων, όπως είναι, ρεαλιστικά. Ο τρομερός πατέρας που επιδιώκει υποσυνείδητα την καταστροφή του γιου του, είναι που του προσφέρει και τη σωτηρία μέσα από τη θηλυκή όψη του εμβλήματός του. Αντίστοιχα, το άτομο συνειδητοποιεί ότι παρά τους προσωπικούς φόβους, τις αντιστάσεις, τα συμπτώματα και τα προβλήματα, υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτά, κάτι -όπως κι αν το ονομάσουμε- που σε ένα βαθύτερο επίπεδο είναι αδιαίρετο και εργάζεται με στόχο την ολοκλήρωση του ατόμου. Αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε, είναι που μας δίνει και την αντοχή, την αποφασιστικότητα και τη σύνεση να παλεύουμε ενάντια σε ο,τι μας μπλοκάρει -ακριβώς όπως και στο μύθο με την καταστροφική πλευρά του πατέρα Κρόνου και την ευεργετική όψη της Αμάλθειας.
Η γέννα στο γήινο πεδίο, η ενσάρκωση, η αίσθηση της ενοχής έναντι του οργισμένου πατέρα, η απόγνωση, οι περιορισμοί, το σκοτάδι, ο κυνισμός, η απώλεια της πίστης και η αναδυόμενη αίσθηση μιας στέρεης πνευματικής αρχής, ενός ηθικού κώδικα, με τον οποίο μπορεί κανείς να συμμορφωθεί, όλα αυτά αποτελούν αναβιώσεις του μύθου του λυτρωτή, που πρέπει να θυσιαστεί με στόχο την ανανέωση. Αν η ζωή δεν παρέχει εμπειρίες τέτοιου τύπου στον Αιγόκερω, τότε θα δημιουργήσει ο ίδιος προκλήσεις για τον εαυτό του. Παραδοσιακά, μεταξύ του εύκολου και του δύσκολου δρόμου, σχεδόν πάντα επιλέγει τον δεύτερο. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι μόνο με το πέρασμα του χρόνου, το μικρό αγόρι ή κορίτσι, έχοντας συγχωνευθεί με τον αρχετυπικό πατέρα, κοιτά μέσα από τα μάτια του φαινομενικού μεσήλικα πια, με μια χαρά για τη ζωή και μια νεανική διάθεση που έλειπε στα πρώτα χρόνια της ζωής, και χαμογελά με την ακαταμάχητη γοητεία της εμπειρίας. Αυτό που καλοδιατηρεί τον ώριμο Αιγόκερω είναι η πίστη για την οποία παλεύει σταθερά για χρόνια, η οποία αμφισβητείται, χάνεται και ξαναβρίσκεται. Και αυτό είναι που τον καθιστά τελικά εξαιρετικά ικανό ως πατρική φιγούρα για την επόμενη γενιά, αλλά και απίστευτα γοητευτικό παράδειγμα του να μεγαλώνει κανείς όμορφα...
Γήινη θεότητα, ο Κρόνος είναι παιδί της Γαίας και του Ουρανού. Ο τελευταίος δυσαρεστημένος από την όψη των παιδιών του (ο κλασικός τύπος που δε θέλει να γίνει πατέρας, αποφεύγει τους περιορισμούς της γήινης πραγματικότητας ή ο ιδεαλιστής για τον οποίο στην πράξη τίποτα δεν είναι αρκετά καλό, όσο στη θεωρία), τα στέλνει στον Τάρταρο, τόπο βασανιστηρίων στα έγκατα της γης ή, σύμφωνα με άλλη εκδοχή, τα σπρώχνει πίσω στην κοιλιά της Γαίας (στην εξορία του ασυνείδητου στερώντας τους οποιαδήποτε έκφραση).
Τα παιδιά αποφασίζουν να επιτεθούν με τη βοήθεια της μητέρας Γαίας, η οποία οπλίζει τον μικρότερο από τα εφτά και ιδιαίτερα υπεύθυνο Κρόνο, με ένα δρεπάνι (σύμβολο της Σελήνης και της θηλυκής δύναμης). Με αυτό ο Κρόνος κόβει τα γεννητικά όργανα του Ουρανού (εξού και το άφυλο της χαρακτηριστικής υδροχοΐστικης συμπεριφοράς) και τα ρίχνει στη θάλασσα. Από το αίμα του γεννιούνται οι Ερινύες (μια πρώιμη απόπειρα εξήγησης των σεξουαλικών τύψεων) και από τον παφλασμό των οργάνων και τον αφρό της θάλασσας αναδύεται η Αφροδίτη (η αρμονία και η ισορροπία που μπορεί να προκύψει μετά τη σύγκρουση του παλιού με το καινούριο, των δυνάμεων της συντήρησης με αυτές της αλλαγής).
Έτσι, ο παλιός βασιλιάς πεθαίνει και ο νέος βασιλιάς γεννιέται. Μεγαλώνοντας, ωστόσο, ο βασιλιάς Κρόνος γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον της θέσης του, αντιμετωπίζει την πιθανή απειλή τρώγοντας τα παιδιά του. Και μοιραία η ιστορία επαναλαμβάνεται, με την επανάσταση του Δία, ο οποίος έχει γλιτώσει τη μοίρα των αδελφών του, υπό την προστασία της μητέρας του Ρέας και την φροντίδα της Αμάλθειας (της κατσίκας-νύμφης, άλλο ένα σύμβολο του Κρόνου, αυτή την φορά θετικό).
Ένας μύθος είναι κάτι που δε συνέβη ποτέ και ταυτόχρονα κάτι που με κάποιο τρόπο συμβαίνει πάντα. Ψυχολογικά, ο Κρόνος ευνουχίζει τον Ουρανό, κάθε φορά που οι δυνάμεις της αντίστασης και της συντήρησης, τα κοινωνικά πρέπει, η γήινη πραγματικότητα κόβουν τη φόρα των δυνάμεων της αλλαγής, των ανοιχτών ενδεχομένων, της ατομικότητας και της ανεδαφικής σκέψης.
Το δίπολο γιου-πατέρα είναι ένα από τα κυρίαρχα μοτίβα του Αιγόκερου, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ορισμός του πατέρα εδώ δεν περιορίζεται στο πραγματικό πρόσωπο, αλλά μπορεί να είναι η αυστηρή ηθική του υπερεγώ μέσα μας, ή οι θεσμοί και οι αρχές της κοινωνίας. Οι αυστηροί κανόνες της ζωής έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες, όπως ο πατέρας συγκρούεται με το γιο και το ψάρι με την κατσίκα -ο Αιγόκερως είναι μια σύνθεση των δύο. Η ηθική και η ντροπή, ο νόμος και η επανάσταση είναι οι αντιφάσεις του. Ο γιος πρέπει να δεχθεί την τιμωρία του πατέρα, για να ανακαλύψει ότι αυτός στην πραγματικότητα είναι μέσα του. Και ο πατέρας πρέπει να αντιμετωπίσει την επανάσταση του γιου, για να δει ότι δεν είναι παρά το δικό του νεανικό πνεύμα που νόμιζε ότι είχε αφήσει πίσω του στο παρελθόν.
Με κάποιο τρόπο, ο Αιγόκερως συνήθως βιώνει από νωρίς μια στέρηση στην πραγματική σχέση με τον πατέρα, κι έτσι, πρέπει να αναζητήσει αυτή την ενότητα γιου-πατέρα μέσα του σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Και σε όλη του τη ζωή φαίνεται πως το πεπρωμένο του τον οδηγεί σε έναν κύκλο, όπου βιώνει αυτή τη δυαδικότητα μέσα του.
Ίσως, η ζητούμενη ενότητα έχει να κάνει ακριβώς με την αποδοχή των ορίων και των αντιφάσεων. Είναι η συνειδητοποίηση και η αντιμετώπιση των πραγμάτων, όπως είναι, ρεαλιστικά. Ο τρομερός πατέρας που επιδιώκει υποσυνείδητα την καταστροφή του γιου του, είναι που του προσφέρει και τη σωτηρία μέσα από τη θηλυκή όψη του εμβλήματός του. Αντίστοιχα, το άτομο συνειδητοποιεί ότι παρά τους προσωπικούς φόβους, τις αντιστάσεις, τα συμπτώματα και τα προβλήματα, υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτά, κάτι -όπως κι αν το ονομάσουμε- που σε ένα βαθύτερο επίπεδο είναι αδιαίρετο και εργάζεται με στόχο την ολοκλήρωση του ατόμου. Αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε, είναι που μας δίνει και την αντοχή, την αποφασιστικότητα και τη σύνεση να παλεύουμε ενάντια σε ο,τι μας μπλοκάρει -ακριβώς όπως και στο μύθο με την καταστροφική πλευρά του πατέρα Κρόνου και την ευεργετική όψη της Αμάλθειας.
Η γέννα στο γήινο πεδίο, η ενσάρκωση, η αίσθηση της ενοχής έναντι του οργισμένου πατέρα, η απόγνωση, οι περιορισμοί, το σκοτάδι, ο κυνισμός, η απώλεια της πίστης και η αναδυόμενη αίσθηση μιας στέρεης πνευματικής αρχής, ενός ηθικού κώδικα, με τον οποίο μπορεί κανείς να συμμορφωθεί, όλα αυτά αποτελούν αναβιώσεις του μύθου του λυτρωτή, που πρέπει να θυσιαστεί με στόχο την ανανέωση. Αν η ζωή δεν παρέχει εμπειρίες τέτοιου τύπου στον Αιγόκερω, τότε θα δημιουργήσει ο ίδιος προκλήσεις για τον εαυτό του. Παραδοσιακά, μεταξύ του εύκολου και του δύσκολου δρόμου, σχεδόν πάντα επιλέγει τον δεύτερο. Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι μόνο με το πέρασμα του χρόνου, το μικρό αγόρι ή κορίτσι, έχοντας συγχωνευθεί με τον αρχετυπικό πατέρα, κοιτά μέσα από τα μάτια του φαινομενικού μεσήλικα πια, με μια χαρά για τη ζωή και μια νεανική διάθεση που έλειπε στα πρώτα χρόνια της ζωής, και χαμογελά με την ακαταμάχητη γοητεία της εμπειρίας. Αυτό που καλοδιατηρεί τον ώριμο Αιγόκερω είναι η πίστη για την οποία παλεύει σταθερά για χρόνια, η οποία αμφισβητείται, χάνεται και ξαναβρίσκεται. Και αυτό είναι που τον καθιστά τελικά εξαιρετικά ικανό ως πατρική φιγούρα για την επόμενη γενιά, αλλά και απίστευτα γοητευτικό παράδειγμα του να μεγαλώνει κανείς όμορφα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου