Η έναρξη της αναβίωσης της αστρολογίας στη δυτική Ευρώπη σηματοδοτείται μάλλον με τον Άγγλο μοναχό Alcuin (735 - 804 μ.Χ.). Αυτός γνώρισε τον Καρλομάγνο, που έμελλε να γίνει ο Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και ο οποίος τον προσκάλεσε να πάει και να εργαστεί για τον ίδιο στη Γερμανία. Ο Alcuin ανταποκρινόμενος θετικά, έγινε διευθυντής της πρώτης μεγάλης μεσαιωνικής σχολής του Παλατιού του Καρλομάγνου στο Aachen, κι έτσι ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την αναζωπύρωση της ευρωπαϊκής μάθησης. Αξιοσημείωτο είναι ότι μεταξύ των μαθημάτων που διδάσκονταν από τον Alcuin ήταν και η αστρολογία. Είναι απίθανο να είχε πρόσβαση σε βασικά κείμενα, αλλά μάλλον επαναδόμησε μια επιστήμη με βάση ο,τι μπορούσε να βρει από Λατίνους συγγραφείς, σχετικά με εκλήψεις, κομήτες, πλανήτες, φάσεις της Σελήνης και αντίστοιχες προβλέψεις.
Υπάρχουν στοιχεία ότι ο αυτοκράτορας Καρλομάγνος έγινε ο ίδιος επιδέξιος αστρολόγος, γεγονός που αναμφίβολα δημιούργησε ένα ενδιαφέρον για την αστρολογία και σε άλλους κυβερνήτες. Από το σημείο αυτό και μετά, κάθε Φράγκος πρίγκηπας, δούκας ή κόμης που σεβόταν τον εαυτό του, διέθετε τον προσωπικό του αστρολόγο, ενώ γίνεται όλο και περισσότερος λόγος για ιερατικούς αστρολόγους -ένδειξη ότι οι εκκλησιαστικές σχολές δίδασκαν το μάθημα της αστρολογίας.
Αυτή η ανανεωμένη διανοητική δραστηριότητα προκάλεσε μια ζήτηση για αστρολογικά κείμενα, καθώς οι διαθέσιμες αστρολογικές αναφορές στη δυτική Ευρώπη ήταν ελάχιστες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το αρχικό αίτημα των Ευρωπαίων λόγιων είχε αντικείμενο αστρολογικά κείμενα, και η αφθονία έργων σε άλλες επιστήμες τους επόμενους αιώνες ήρθε ως αποτέλεσμα αυτής της επιθυμίας να ανακαλυφθεί εκ νέου η αστρολογία. Στο μεταξύ, η αφύπνιση του ευρωπαϊκού πνεύματος συνέπεσε με την άνθιση του πολιτισμού της Ισπανίας των Μαυριτανών, όπου και στράφηκαν οι Ευρωπαίοι λόγιοι για έμπνευση. Στη μουσουλμανική Ισπανία υπήρχαν διαθέσιμες τόσο αραβικές εκδόσεις των Ελλήνων κλασικών, όσο και αυθεντικά αραβικά έργα αστρολογίας. Τα πρώτα κείμενα μεταφράστηκαν στα λατινικά από τον Lupitus της Βαρκελώνης το 984 μετά από αίτημα του Gerbert, κορυφαίου λόγιου της εποχής, μεταγενέστερα γνωστού ως Πάπα Συλβέστρου ΙΙ (999 - 1003). Πιθανολογείται επίσης ότι αυτή την περίοδο μεταφράστηκαν και αραβικά έργα, όπως το 'Εισαγωγή στην Αστρολογία' του Abu Ma'shar (787 - 886).
Η ροή των νέων μεταφρασμένων κειμένων ήταν τάχιστη, ενώ το πρώτο ευρωπαϊκό αστρολογικό βιβλίο εκδόθηκε κάποια στιγμή μεταξύ 1010 και 1027 μ.Χ.). Πρόκειται για το Liber Planetis et Mundi Climatibus, το οποίο ίσως γράφτηκε από τον Gerbert, και εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Έτσι, συγκεντρώνονται αναφορές από ολόκληρο τον αστρολογικό κόσμο, ενώ στις αρχές του 12ου αιώνα εμφανίζεται και η πρώτη αναφορά στην ινδική αστρολογία από έναν άλλο μεταφραστή, τον Ιωάννη της Ισπανίας. Επιπλέον, ο Πλάτων του Τίβολι εξέδωσε την πρώτη λατινική μετάφραση του 'Τετράβιβλος' το 1138, οπότε και η ευρωπαϊκή αστρολογία εδραιώθηκε σε ένα σταθερό θεμέλιο.
Δείτε ακόμα:
Οι Απαρχές της Αστρολογίας
Η Αστρολογία στη Μεσοποταμία
Αστρολογία και Αστρονομία στην Ευρώπη του Μεσαίωνα
Υπάρχουν στοιχεία ότι ο αυτοκράτορας Καρλομάγνος έγινε ο ίδιος επιδέξιος αστρολόγος, γεγονός που αναμφίβολα δημιούργησε ένα ενδιαφέρον για την αστρολογία και σε άλλους κυβερνήτες. Από το σημείο αυτό και μετά, κάθε Φράγκος πρίγκηπας, δούκας ή κόμης που σεβόταν τον εαυτό του, διέθετε τον προσωπικό του αστρολόγο, ενώ γίνεται όλο και περισσότερος λόγος για ιερατικούς αστρολόγους -ένδειξη ότι οι εκκλησιαστικές σχολές δίδασκαν το μάθημα της αστρολογίας.
Αυτή η ανανεωμένη διανοητική δραστηριότητα προκάλεσε μια ζήτηση για αστρολογικά κείμενα, καθώς οι διαθέσιμες αστρολογικές αναφορές στη δυτική Ευρώπη ήταν ελάχιστες. Αξίζει να σημειωθεί ότι το αρχικό αίτημα των Ευρωπαίων λόγιων είχε αντικείμενο αστρολογικά κείμενα, και η αφθονία έργων σε άλλες επιστήμες τους επόμενους αιώνες ήρθε ως αποτέλεσμα αυτής της επιθυμίας να ανακαλυφθεί εκ νέου η αστρολογία. Στο μεταξύ, η αφύπνιση του ευρωπαϊκού πνεύματος συνέπεσε με την άνθιση του πολιτισμού της Ισπανίας των Μαυριτανών, όπου και στράφηκαν οι Ευρωπαίοι λόγιοι για έμπνευση. Στη μουσουλμανική Ισπανία υπήρχαν διαθέσιμες τόσο αραβικές εκδόσεις των Ελλήνων κλασικών, όσο και αυθεντικά αραβικά έργα αστρολογίας. Τα πρώτα κείμενα μεταφράστηκαν στα λατινικά από τον Lupitus της Βαρκελώνης το 984 μετά από αίτημα του Gerbert, κορυφαίου λόγιου της εποχής, μεταγενέστερα γνωστού ως Πάπα Συλβέστρου ΙΙ (999 - 1003). Πιθανολογείται επίσης ότι αυτή την περίοδο μεταφράστηκαν και αραβικά έργα, όπως το 'Εισαγωγή στην Αστρολογία' του Abu Ma'shar (787 - 886).
 |
| Abu Ma'shar, Πέρσης αστρολόγος και αστρονόμος |
Η ροή των νέων μεταφρασμένων κειμένων ήταν τάχιστη, ενώ το πρώτο ευρωπαϊκό αστρολογικό βιβλίο εκδόθηκε κάποια στιγμή μεταξύ 1010 και 1027 μ.Χ.). Πρόκειται για το Liber Planetis et Mundi Climatibus, το οποίο ίσως γράφτηκε από τον Gerbert, και εκδόθηκε μετά το θάνατό του. Έτσι, συγκεντρώνονται αναφορές από ολόκληρο τον αστρολογικό κόσμο, ενώ στις αρχές του 12ου αιώνα εμφανίζεται και η πρώτη αναφορά στην ινδική αστρολογία από έναν άλλο μεταφραστή, τον Ιωάννη της Ισπανίας. Επιπλέον, ο Πλάτων του Τίβολι εξέδωσε την πρώτη λατινική μετάφραση του 'Τετράβιβλος' το 1138, οπότε και η ευρωπαϊκή αστρολογία εδραιώθηκε σε ένα σταθερό θεμέλιο.
Δείτε ακόμα:
Οι Απαρχές της Αστρολογίας
Η Αστρολογία στη Μεσοποταμία
Αστρολογία και Αστρονομία στην Ευρώπη του Μεσαίωνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου